روح‌پاره‌ها
یا محیی خانه‌ی چشم مقدس است. جای تصویر هر کسی نیست. هر کسی دیدن ندارد. خانه‌ی گوش هم مقدس است. هر صوت و نوایی در آن راه ندارد. هر دو مقدس هستند و هر دو دروازه‌های قلب. «قلبُ المؤمن عرشُ الرحمان» ... پی‌نوشت: خدایا... سال‌هاست در مرگ معصومیت خودمان عزاداریم. عیسای زمان کو؟
بعضی‌ها نامحرمند؛ چه هم‌جنس و چه ناهم‌جنس؛ چه محرم و چه نامحرم.
نامحرم است آن‌که دلش، روحش و تمام وجود و عوالمش با تو غریبه است...
نامحرم و ناپاک که قدم گذاشت، سیاهی‌اش می‌نشیند به قلب و نامش می‌شود گناه.
بعضی صداها به دل و روح و وجود تو نامحرم هستند.
نامحرم و ناپاک که وارد شد...
هر آن‌چه وارد شد، اثرش بر قلب می‌ماند و...
و
«ما جعل اللَّه لِرجلٍ مِن قلبَینِ فی جَوفه»
